جمعه جهاردهم ماه ثور مصادف با سوم ماه می روز جهانی آزادی مطبوعات بود که در افغانستان هم به نحوی از این روز جای جایی تجلیل به عمل آمد. در افغانستان تجلیل این روز با طرح مشکلات جامعه رسانه ای همراه بود.

اینکه رسانه های افغانستان دارای یک سلسله مشکلات از جمله مشکلات اقتصادی میباشد شکی در آن وجود ندارد، اما از لحاظ امنیتی که مشکلاتی را بعضا از جانب خارج نشین های که زمانی  مصروف کار های پروژه یی بودندو با ختم کار و پروزه با صاحبان پروژه هایشان ترک وطن کردند، مطرح میشود، به نظرمیرسد که چندان دقیق نبوده و در بعضی موارد حتی دوستانی که در حلقه خبرنگاران بدون مرز هستند موضوعاتی را بشکل مبالغه آمیز مطرح می نمایند. که ما آنرا بدور از انصاف میدانیم.

مانمی گوییم که خبرنگاران در افغانستان با هیچ مشکلی روبرو نیستند، مشکلات هست همانگونه که بود، اما اینکه میزان این مشکلات تا چه حد سیر صعودی داشته یا نزولی در گزارشات خود چیزی یاد آور نمی شوند. در حالیکه با صراحت میتوان گفت که تلاش های مکرری که در این زمینه صورت گرفته این مشکلات بایک فیصدی خیلی بالا حل شده و سخنگویان وزارت خانه ها و بعضا نهاد های دولتی اکثرا در ارائه گزارشها و اخبار واقعی نسبت به گذشته های آمادگی بیشتر داشته و تعللی که در گذشته بود اینک تقریبا حالت نورمال را بخود گرفته است .

مشکلاتی که برسرراه زنان خبر نگار وجود داشت در سال روان بیش از 30% حل شده یعنی تعداد خبرنگار از خانم ها در رسانه های دولتی و خصوصی بیش از سی فیصد افزایش داشته که این خود حکایت از حل چالش ها و پرابلم های گذشته دارد. در گذشته هم مانع بوجود آمده ناشی از مسایل امنیتی بود که متاسفانه ما هنوز هم در جای جای کشور خود هدف حملات تروریستان قرار داریم .

با وجود سهولت های که اینک برای جامعه خبرنگاران افغانستان ایجاد شده ما روز سوم می در جلسات تجلیل این روز و در مصاحبه های تلویزیونی شاهد انتقاد های تندی بود که همه نشاندهنده آزادی بیان است . اما در کشور همسایه ما پاکستان که همیشه حتی ناامنی های کشورش را به افغانستان نسبت میدهند عملا دیدیم که در این روز چگونه حادثه تلخ و ناگواری آنهم بالایک خیر نگار رخ داد . در این ارتباط رادیو آشنا صدای امریکا گزارشی را پخش نموده که توجه شما را به قسمت های از آن جلب می نماییم :

«کشته شدن یک ژورنالیست در پاکستان در روز جهانی آزادی مطبوعات کشته شدن یک ژورنالیست در پاکستان در روز جهانی آزادی مطبوعات

ثور ۱۴, ۱۴۰۳

انفجار یک بم روز جمعه سوم می (۱۴ ثور) که مصادف به روزجهانی آزادی مطبوعات است، سبب کشته شدن یک ژورنالیست و دو رهگذر در ایالت بلوچستان پاکستان شد.

به گفته پولیس، در این حمله صدیق منگل، رییس کلب مطبوعات این ولسوالی، کشته شد و ظاهراً هدف این حمله، صدیق منگل بود..

تا حالا هیچ گروهی مسوولیت این حمله را در ایالت بلوچستان بر عهده نگرفته است.

علاوه بر آن، تندروان وابسته به گروه دولت اسلامی (داعش) و تحریک طالبان پاکستان نیز در این ایالت فعالیت دارند.

افزون بر این، نیروهای امنیتی پاکستان نیز متهم به هدف قرار دادن منتقدان عملیات متقابل آنان بر ضد شورشیان در ایالت بلوچستان استند. باور بر این است که نیروهای امنیتی پاکستان یا بر منتقدان حمله می‌کنند و یا آنان را ناپدید می‌کنند.

حمله روز جمعه بر این خبرنگار نشان دهنده خطرات دوامدار بر ژورنالیستان در پاکستان می‌باشد.
سازمان گزارشگران بدون مرز که مدافع آزادی مطبوعات در جهان است، پاکستان را در فهرست خطرناک‌ترین کشور‌هایی جهان برای خبرنگاران قرار داده است.

کمیتهٔ حمایت از ژورنالیستان که مقر آن در ایالات متحده است، می‌گوید که از سال ۱۹۹۲ میلادی به اینسو، نزدیک به ۱۰۰ ژورنالست و کارمند رسانه‌ها در پاکستان به خاطر فعالیت مطبوعاتی شان کشته شده اند، اما تحقیقات در مورد قضایای مرتبط به کشتار خبرنگاران تا حالا منتج به محکومیت کسی نشده است.
بر اساس گزارش سالانه سازمان گزارشگران بدون مرز که روز جمعه منتشر شد، پاکستان از رده ۱۵۰ در سال ۲۰۲۳ به ۱۵۲ در سال ۲۰۲۴ رسید و این وضعیت رو به وخامت آزادی مطبوعات در آن کشور را نشان میدهد.»

می بینید که حتی حکومت و مسئولین امنیتی پاکستان را در این قضایا دخیل میدانند، یعنی حکومت خود در از بین بردن خبر نگاران نقش داشته و دارد و این کشور نیز یکی از کشور های ناامن برای جامعه خبر نگار و رسانه ها میباشد.

امیدواریم که کمیته حمایت از ژورنالیستان که مقرآن در امریکا هست، گزارشات افغانستان را از قلم و زبان پروژه کاران سازمان های اطلاعاتی که سالها در افغانستان فعالیت داشتند و اینک در بیرون از کشور برای تهیه امکاناتی برای تامین معیشت به هرطرف پرسه میزنند، نشنوند و نگیرند، یا خود تشریف بیاورند و یا اینکه گزارشات امنیت و یا عدم امنیت خبرنگاران و کشور ما را از کسانی بگیرند که اینجا زندگی می نمایند.

ما نمی گوییم که افغانستان هیچ مشکلی ندارد، ما عملا با مشکلات اقتصادی، مشکلات بیکاری، مشکلات عدم دسترسی دختران وخواهران ما از مکتب و تعلیم، مشکلات بیکاری آنعده از خانم ها که نان آور اطفال یتیم شان هستند و دهها مشکل دیگر دست و پنجه نرم می کنیم که عامل آن هم بیشتر از خارج میباشد، اما مجموع این مشکلات  به حدی نیست که دوستان گرفتار نوستالوژی آنرا مطرح می نمایند. ما امیدواریم که مشکلات به کمک خداوند «ج» و دست بدست دادن همه بدور از تعصبات قومی و لسانی و منطقه یی و…. حل گردیده و جامعه بدور از مشکلات داشته باشیم.